Juba life

De eerste 2 weken in Juba zitten er bijna op en ik moet zeggen dat het lijkt alsof er weer een hele maand voorbij is. Ik maak zoveel mee dat ik soms niet weet hoe ik het allemaal met jullie kan delen.
 Mijn eerste indruk van Zuid Sudan was vanuit het vliegtuig toen we bijna gingen landen en daar zag ik vooral een maanlandschap (niet dat ik daar ooit geweest ben, maar dat is min beeld), droog, dor en weinig bebouwing. Het vele groen wat je in Uganda ziet, lijkt hier behoorlijk snel te verdwijnen. Maar dat is ook wel logisch als het elke dag gemiddeld 45 graden is.
Bij aankomst werd me wel duidelijk dat de meeste mensen hier behoorlijk lang en pikzwart zijn. Verder zijn er veel handelaren uit Eretrea, Ethiopie, Kenya, Oeganda en andere buurlanden, voornamelijk omdat het een nieuw land is, is er veel in ontwikkeling en dus veel buseniss.
Zuid Sudan is het nieuwste land ter wereld en de mensen zijn daar dus trots op. Iedereen die ik spreek is alleen maar positief over hun land. Maar in de realiteit is dit een land wat vanuit nul opgebouwd moet worden, er is geen electriciteit, er waren eerder geen wegen en alles moet via Uganda worden geimporteerd, dus de prijzen zijn belachelijk hoog. Wie voor de overheid werkt zorgt zelf wel dat ze er nog een extra slaatje uitslaan, want soms krijgen ze niet eens hun salaris. Militairen en politie agenten zijn er geloof ik wel 1000 per area en je ziet ze ook regelmatig op straat. Voor blanke mensen is dit niet zo’n probleem, maar voor mijn baas en collega’s uit andere landen, is de politie de grootste vijand. Zij weten namelijk dat deze mensen geld hebben en dus zullen ze het niet nalaten om ze aan te houden en aan te geven wat er allemaal niet goed is. Vandaag was een mooi voorbeeld: we rijden door Juba town als we worden aangehouden door een agente. Ze kijkt even naar onze auto en besluit dan dat onze sticker aan de verkeerde kant van het raam geplakt zit, dus daar moeten we voor betalen. Met een half oog naar mij vraagt ze in het arabisch (dat spreken hier namelijk de meeste mensen) om haar geld te geven samen met een A4tje. Ik begreep dit niet helemaal, maar later legde mijn baas uit dat ze dit doen omdat de overheid de corruptie toch wel wil aanpakken en agenten mogen alleen geld ontvangen als er een nota wordt geschreven, dus dat A4tje was de namaak nota. Hij vertelde ook dat hij eerder wel eens boos is geworden toen hij 10 pound voor niks moest betalen en toen een hoger persoon bij de politie erbij heeft gehaald. Deze persoon kwam meteen en sloeg de politie agent zelfs vol in zijn gezicht en zei dat hij zoiets nooit meer moest doen, waarna hij daarna tegen mijn baas zei “zo dat heb ik mooi voor jou opgelost, geef me maar 200 pound”. Dus uiteindelijk was hij 190 pound duurder uit...
Tja en zo moet je wel bijna mee met het systeem en zo komt er dus ook nooit een einde aan.
De trucks met goederen die wij uit Kampala laten komen kunnen niet eens door onszelf opgehaald worden, want dat kost weer geld. Dus is er iemand omgekocht om dit voor ons te doen... En tja zo houden we allemaal het systeem in stand.  Naast politieagenten zijn er ook mensen die gewoon echt niets hebbenm, vaak uit lamlendigheid maar gaan drinken en dus met geweren op straat mensen lastig vallen. En dat is de voornaamste reden dat ik s’ avonds niet alleen op straat mag, eigenlijk mag ik het liefste niets alleen van mijn baas. Ik word overal naar toegebracht en weer opgehaald. Ik geloof dat ik dat dan ook het lastigst vind, ik heb het idee dat ik mijn vrijheid en onafhankelijkheid kwijt ben. Ik weet dat het uit bezorgdheid is en ik houd me aan de regels, dus jullie kunnen allemaal gerust zijn hoor!
Het is moeilijk voor te stellen dat hier mensen wonen die jaren in angst geleefd hebben en wellicht hun familie leden verloren hebben, want het lijkt nu allemaal redelijk vredig. Echter als je met de lokale bevolking praat krijg je de gruwelijke oorlogsverhalen wel te horen. Een man vertelde mij dat hij altijd ging slapen met een tas met al zijn belangrijke documenten voor het geval hij direct zijn huis uit moest vluchten. Ik merk toch dat ik deze gesprekken het meest bijzonder vind en ik realiseer me ook dat het zo ook voor mijn grootouders moet zijn geweest vroeger.

Wat betreft werk gaat het eigenlijk heel goed. Het bedrijf waarvoor ik werk is een familie bedrijf en bestaat uit 3 broers. Ghirmay is de oudste (mijn baas) is ingeneur en heeft het bedrijfje opgezet en is als het ware de manager. Redai is zijn jongere broer (mijn leeftijd) doet met name de technische kant en gaat mee met de werklui als alles geinstalleerd wordt. Metkel is de jongste en is verantwoordelijk voor de winkel en de marketing.  
De eerste week heb ik vooral veel geobserveerd hoe het allemaal gaat en heb ik de winkel heringericht. Toen ik kwam leek het meer op een magazijn, overal dozen, plastick en vooral niets op volgorde of een beetje leuk opgesteld. Mensen moesten plaats nemen op een doos als ze even moesten wachten. Ik dacht “niet meteen oordelen, maar proberen te begrijpen”. Dus ik vroeg waarom er zoveel dozen stonden midden in de winkel en het antwoord was “zodat de mensen zien dat het goed gaat met ons bedrijf, want we hebben veel spullen op voorraad.  
Voor Afrikaanse begrippen op zich prima, maar ik heb wel uitgelegd dat als de mensen die ik benader nu binnenlopen in de winkel, ook snel weer buiten zullen staan. Ik kreeg helemaal de vrijheid om de winkel aan te pakken, maar er bleven vele dozen met spullen binnenkomen, dus uiteindelijk heb ik het vooral wat ruimer weten te maken, ik heb gestickerd welke producten we hebben en de schappen opnieuw ingericht. Het ziet er nu in elk geval wat georganiseerder uit.
Ik heb een soort van doelgroepenanalyse gedaan en ik zie met name 3 belangrijke doelgroepen waarop ik me wil richten.
1. De internationale NGO’s. Ik heb al veel NGO’s via email kunnen bereiken, maar zij willen bijna allemaal dat je je registreerd bij hen. Je komt dan in een database systeem en als ze iemand nodig hebben wordt dat systeem in gang gezet. Ook zijn er veel NGO’s die werken met bieden, jij geeft dus je prijskaartje en op basis daarvan beslissen zij  met wie ze in zee gaan.
2. De mensen hier met winkels, restaurants, hotels etc.
Omdat er in Juba helemaal geen electriciteit is, gebruiken zij allemaal een generator en dat kost natuurlijk bakken met geld.
Door mijn sterke netwerk  kwaliteiten heb ik kennisgemaakt met iemand die zelf ook deze doelgroep benaderd heeft voor zijn eigen buseniss en hij heeft mij een hele lijst gegeven met namen en email adressen.
Dus ook deze mensen heb ik via de mail benaderd en wacht op reactie om daar op bezoek te gaan en onszelf te presenteren.
3. Rijke mensen die hier nog wel even blijven wonen.
Er zijn hier behoorlijk veel mensen die hier nog wel even blijven wonen en erg geinteresseerd zijn in solar energy voor hun huis/ villa/ bedrijf etc.

Deze mensen ontmoet je natuurlijk niet gewoon op straat, dus ik heb afgelopen weekend kennis gemaakt met de expat wereld. Ik heb meegedaan met de Hash run (dit is over de hele wereld) dan kom je bij elkaar en ga je samen hardlopen/ joggen. Een beetje studentikoos, want we moesten daarna allemaal domme liedjes zingen en bier achterover gooien als je strafpunten had. 1 van de regels is “niet over werk praten”, nou daar had ik natuurlijk al snel strafpunten voor, want dat was mijn hele intentie om juist te netwerken. Mijn tweede strafpunt was “wandelen”, maar in zo’n heet weer kan ik niet een uur joggen hoor. Het leek een beetje op een ontgroening, maar goed... het was toch ook wel leuk!
Daarna uitgenodigd om met de militairen (die zijn er hier heel veel) te gaan eten in een mooi hotel, daarna samen op stap geweest. Er was een feest en ik geloof dat er wel 200 blanke mensen waren, zoveel had ik er in jaren niet meer gezien (uitgezonderd van mijn vakantie in NL dan). Omdat er niet zo veel te beleven is gaat iedereen dus naar dezelfde locaties, maar erg goed voor netwerken.
 

Zondag uitgenodigd bij 3 rijke arabieren om te zwemmen. Zij hebben een eigen zwembad in de tuin met een bar en daar dus lekker genoten van een heerlijke maaltijd en drankjes.

En daar vind je dus wel de rijke mensen die hier nog een aantal jaren willen/ moeten blijven wone. Dus ik heb al 2 afspraken kunnen regelen met particulieren.

Verder heb ik ons bedrijf op alle lokale sites gezet deze week en zo kregen we dus ook ineens meer reacties op onze website, erg leuk!
 

Ik verblijf in een leuk hotelletje met airco en tv, dus dat is wel prettig in deze hitte. Mijn baas betaald 80 USD per nacht voor mij (en dat is hier nog goedkoop) en ik krijg verder alles vergoed. Eten, drinken, internet, sporten en vervoer. Er zijn hier ook geen pinautomaten waar ik met mijn NL pas kan betalen, dus het moet ook wel. Ik heb wel gezien dat de meeste deals waarschijnlijk pas binnenkomen als ik wellicht al weg ben, dus nu wel afgesproken dat ik sowieso een percentage krijg vd winst, ook al ben ik al weg.

Ghirmay, Redai en Metkel zijn tevreden over mij en we kunnen het heel goed met elkaar vinden, dus dat is alleen maar fijn. Het voelt nu eigenlijk ook alsof ik onderdeel ben van de familie, omdat we elkaar natuurlijk iedere dag zien en we vaak samen eten, spelletjes doen, kaarten, poolen en film kijken.
 
Ikzelf ben ontzettend blij dat ik weer aan het werk ben, ik vind het leuk om te doen en ik geloof dat ik steeds beter wordt in het verkopen, want zelfs in de winkel lukt het me om de lokale mensen over te halen een solar fridge aan te schaffen. Ik merk wel dat ik soms wat ongeduldig wordt als ik het gevoel heb dat ik niets nuttigs doe, want ik zie wel dat de tijd voorbij vliegt. Maar we hebben vandaag dan ook gezegd dat ik gewoon nog wat langer blijf als ik het niet binnen een maand klaar krijg, dus dat geeft mij weer wat meer rust.

Tot zover deze update uit Juba, ik ga weer verder met mijn missie in deze hitte en jullie allemaal lekker genieten van de koude winter!

Liefs