Eind december 2012

Eind december 2012: zo vliegt de tijd voorbij... Ik ben nu 2,5 maand in Kampala en ik heb zoveel mogen zien en meemaken dat ik soms niet zo goed weet hoe ik dat alles met jullie kan delen zonder ellenlange verhalen te schrijven....

De laatste keer vertelde ik dat ik naar Gulu (noorden van Oeganda) zou gaan, daar ben ik dan ook geweest. Op 5 december was het de dag van de volunteer en dus ging ik als ex VSO-er helpen met het schoonmaken van een zgn “remand home”. Dit is een tehuis in Gulu voor jongeren die een misdaad gepleegd hebben en wachten op de rechtzaak, maar tussentijds niet naar huis kunnen. In principe moet dit een tijdelijke verblijfplaats voor de jongeren zijn, maar helaas duurt het soms maanden voordat de rechtzaak plaats vindt, dus een jongen zat er al 8 maanden. De misdaden varieren van het stelen van appels tot mensen vermoorden, dus je begrijpt dat dit een interessante combinatie is. Tot mijn grote verbazing is er niet voldoende geld beschikbaar voor dit project en worden de jongeren om 17 uur opgesloten, omdat er geen begeleiding is. De volgende dag om 9 uur worden ze dan pas vrij gelaten. Er is verder over dag niets georganiseerd voor de jongeren, dus ze maken vooral schoon, hangen maar een beetje rond of voetballen met elkaar.
De informatie over het programma was vooraf een beetje onduidelijk, maar ik was gevraagd om om 8 uur daar te zijn. Ik had Anita (vriendin uit Kampala) meegevraagd en zo stonden we dus met z’n 2en om 8.30 uur bij de remand home, maar we bleken de enigen. De directeur kwam ons welkom heten en vroeg ons wat de bedoeling was van deze dag... Nou dat wisten wij dus ook niet.... niemand van de organisatie te bekennen, dus maar weer afwachten... Flashback naar Indonesie.... En inderdaad we moesten ruim 3 uur wachten voordat de organisatie eindelijk rond was, maar gelukkig bleek het toch beter georganiseerd dan ik dacht.
Om 12 uur waren we met allerlei jonge volunteers van verschillende organisaties aan de slag om het tehuis schoon te maken, plastick te rapen, gras te maaien en het gebouw te schilderen. Er was zelfs een groep dove jongeren die meededen met een talk! In het begin was ik erg sceptisch over deze activiteit; schoonmaken, want deze jongens maken zelf iedere dag schoon, maar later zag ik wel in dat veel mensen uit Gulu nog nooit in dit tehuis waren geweest en nu inzagen dat die jongeren echt wel een bezoekje kunnen gebruiken. Dus hopelijk gaan ze er nog een keer terug.
Ikzelf heb die dag vooral gebruikt om te kletsen met de jongeren en de vrijwilligers die daar meehielpen met de schoonmaak. Het was ontzettend indrukwekkend om van de jongeren te horen hoe hun dagen eruit zien, er is totaal geen aandacht voor hen, heel triest! Een van de jongens was een slachtoffer/ dader van het leger v/d heer (voor wie niet weet wie dat is: google maar even) en had meerdere mensen vermoord. Hij vertelde het alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, maar in zijn ogen zag ik het verdriet toen hij vertelde dat hij niet meer terug naar huis kon. Toen ik hem vroeg wat hij zou veranderen als hij directeur was van de remand home zei hij: dat iemand zoals jij bij ons komt werken en met ons komt praten of ons les gaat geven. Nou dat was wel ff slikken voor mij natuurlijk en ook weer het besef dat ik hier echt veel betekenisvol werk kan verrichten. Omdat de jongens zich regelmatig vervelen daar, heb ik 6 pakjes speelkaarten voor ze gekocht en ik kan niet beschrijven hoe blij ze daar mee waren....
Omdat er in Gulu veel werkgelegenheid is op het gebied van internationale NGO’s, had ik dit bezoek ook een beetje ingepland om te zien hoe het mij daar bevalt. Ik heb dus ook veel met de vrijwilligers gekletst over alle projecten die er in Gulu plaats vinden en hoe zij daar tegenaan kijken. Over het algemeen waren ze wel positief, maar ik merkte toch wel dat het leed wat hen aangedaan is wel erg groot is. Veel jonge meiden verteldde mij dat hun familieleden vermoord waren of gevlucht waren en niet meer terug gevonden zijn. Een meisje vertelde dat haar vriendin als sexslaaf gebruikt was tijdens de oorlog, dat vond ik toch wel heel heftig om allemaal te horen. Je weet het wel, maar als je het dan zo hoort van de bevolking zelf dan besef je pas hoe heftig het allemaal is geweest voor deze mensen.
Gulu ligt aan de grens van Soedan, dus dit is als het ware nu de nieuwe doorvoer stad aan het worden. Het is een klein stadje in vergelijking met Kampala. Het is er relatief rustig op straat, er zijn wel meerdere barretjes en restaurantjes, maar eerlijk is eerlijk,voor mij blijft het klein! Te klein.... Wel zou ik graag een project willen doen, waarbij ik regelmatig naar Gulu zou kunnen reizen, want het is wel echt een hele andere wereld hoor!

Een weekje later was het tijd om een volgend kindertehuis te bezoeken, ditmaal de gevangenis kampiringisa net buiten Kampala. Mijn moeder had een documantaire over dit tehuis gezien op tv en was daar zo van onder de indruk dat ik dat ook wilde zien. Na het zien van de uitzending, had ik het erover met de direcetur van de Nederlandse school en hij vertelde mij dat hij daar naar toe zou gaan in december samen met de hulp organisatie Foodstep. Ik wilde dat natuurlijk ook graag zien, dus ik mocht mee...
Even vooraf wat info over Kampiringisa in het Engels (http://www.kampiringisa.org/Kamp_We_do.html)

The Center is for juvenile delinquents and ‘stubborn’ teenagers, unjustly dumped there by family members. The police also bring street children from Kampala. If no relatives are found, the street children remain there until their 18th birthday.

Foodstep mag daar iedere donderdag een paar uurtjes op bezoek om de kinderen te helpen en 1 keer in de maand mag er een activiteitendag voor de kinderen georganiseerd worden.
Dus zo gingen wij samen met de organisatie “foodstep” op bezoek bij de kinderen/ jongeren om kerstmis te vieren. We hadden zelf ingezamelde cadeaus bij voor iedereen, dus je begrijpt dat dit voor iedereen een groot feest was. Allereerst kregen we een rondleiding in het gebouw en zagen we wat Foodstep al bereikt heeft. Vroeger waren dit gewoon lokalen waar de hopen stront op de grond vast geplakt zaten en waar de urine lucht van jaren oud hing. Maar nu zag het er redelijk oke uit. Ik denk dat des te meer je reist en ziet, des te meer je gewend raakt aan bepaalde omstandigheden. Want eerlijk is eerlijk, de kinderen in de Citra in Bajawa hadden het niet veel beter en dus was ik minder geschokt dan de meeste anderen die met ons mee waren.
Na de rondleiding gingen we liedjes zingen en dansen met de kinderen en in de tussentijd werd er voor ons gekookt. Na het dansen en zingen mochten we de cadeaus uitdelen en dat was natuurlijk een groot feest. Foodstep had geregeld dat alle kinderen 1 deken kregen, want deze hadden ze nog niet. Het bestuur van de gevangenis moet van te voren toestemming geven over wat wel en niet mag, want ze willen dat de kinderen absoluut niet verwend worden. Foodstep vertelde “het is net als lopen op zwak ijs”, ze hebben na 11 jaar investeren, wel vertrouwen gekweekt, maar dat kan natuurlijk altijd kapot gaan. Het viel me op dat ze veel doen om de directie te vriend te houden (afkopen met cadeaus), maar zoals ze zelf zeggen als ze daarmee de leefomstandigheden van de kinderen kunnen verbeteren doen ze het graag! Tja zo is deze maatschappij toch echt... Een harde wereld.
Na het uitdelen van de cadeaus werden er allerlei activiteiten gedaan en ben ik met de kleintjes gaan kleuren en vouwen. Vliegtuigjes vouwen was een heel succes. Een van de kinderen kon een beetje Engels en vroeg mij: wanneer ik weer terug kwam.... En dan besef ik toch wel weer echt dat ik zo graag wat voor deze kids zou willen betekenen, maar goed het is weer vrijwilligerswerk! En ik moet ook zelf rond kunnen komen...
Ik heb wel bedacht dat als ik betaald werk vind ik best iedere maand met de activiteitendag mee wil gaan en verschillende activiteiten voor de kinderen wil organiseren.   

Buiten deze 2 projecten was ik ook nog uitgenodigd op een vocational school voor meiden die nooit hun school hebben afgemaakt (drop outs). Een ex VSO-er die ik ontmoet had werkt hier en had mij gevraagd of ik Engelse les wilde komen geven op die school tegen een kleine vergoeding. Dus ik ben daar 2 weken geleden een dagje op bezoek geweest en heb meegekeken in de lessen. Buiten Engels krijgen de meiden naailes, kookles, handenarbeid, beauty salon les en enterpreneurship. Toen ik er was waren er 8 meiden waarvan er slechts 2 een beetje Engels konden. De rest spreekt bijna alleen maar Luganda. De Engelse docent had boekjes voor de kleuterschool meegenomen en daar moesten de meiden uit voor lezen. De docent zat heel erg op de grammatica, terwijl ik juist vind dat dit het minst belangrijk is. Ik merkte aan de meiden dat ze wel meededen, maar er weinig plezier aan beleefden.
In mijn ogen, heeft Engelse les weinig zin, omdat ze het bijna niet gebruiken in hun dagelijkse leven. Ik heb dus gezegd dat als ik de lessen over ga nemen, ik meer wil focussen op het Engels wat de meiden nodig hebben als ze bijvoorbeeld een eigen salon gaan opzetten of wat ze zelf willen leren. Ook heb ik aangegeven dat ik wel graag meer zou willen doen met sociale vaardigheden, want deze meiden zijn zo onzeker en verlegen. Men was hier erg enthousiast over en de vergoeding is lang niet verkeerd voor slechts een ochtend per week. Maar het nadeel is wel dat de school 1,5 uur reizen van Kampala af ligt, dus ik reis dan 3 uur voor 2 uur lesgeven.... Maar mocht ik een baan vinden waarbij ik dit kan combineren, wie weet.....

Zoals jullie zien, zit ik absoluut niet stil. Ik ontmoet ontzettend veel mensen en zie zo veel projecten dat ik echt het gevoel heb dat ik al langer in Oeganda ben. Ik heb inmiddels al vele delen van het land gezien en voel me echt steeds meer thuis in Kampala! De mix tussen lokaal leven en de westerse luxe vind ik ideaal. Ik geniet ontzettend van een dagje met alleen maar expats (bijvoorbeeld tijdens het sinterklaas feest), lekker kritisch op de Oegandese maatschappij en klagen over de slechte wegen etc, maar ik vind het dan ook heerlijk om s’avonds met lokale vrienden een biertje te doen en te praten over familie, politiek, muziek etc.

In Indonesie had ik nooit tijd om andere projecten te zien, omdat ik zo druk was met mijn eigen werkzaamheden. Daarnaast waren er bijna geen andere expats in Bajawa, dus deze ervaring is echt totaal niet te vergelijken. Toch zijn een aantal dingen echt hetzelfde: de vriendelijkheid, gastvrijheid van de mensen en de relaxedheid waarmee men in het leven staat....

Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik de laatste weken wel erg veel relaxedheid heb ervaren en nu toch graag weer aan het werk zou gaan. Ik heb nog steeds niks gevonden helaas, maar december is ook geen goede maand om een baan te vinden. Ik heb in Januari weer nieuwe gesprekken, dus ik hoop dat daar wat uitkomt. De deadline staat nu op februari, als ik voor feb niks gevonden heb, dan moet ik andere plannen gaan maken, want dan kan ik niet blijven. Maar zover is het nog niet, dus ik blijf positief en ga gewoon uit van het beste.

Morgen ga ik voor een paar dagen naar het dorp van Charles zijn ouders (was eerder ook VSO-er in Indonesie) en ga daar samen oud en nieuw vieren. Het schijnt een heel klein dorp te zijn waar niets te beleven is, maar dat is misschien ook wel even goed na al het feesten hier in Kampala (lees: kerstmis).

Eerlijk is eerlijk, met deze dagen was ik liever gewoon in Nederland geweest om het met jullie te vieren, want dan mis ik jullie natuurlijk wel heel erg!!!! Maar gelukkig maakt de zon veel goed en heb ik genoeg mensen om me heen waar ik het ook gezellig mee heb...

Nou, ik wens jullie allemaal de beste wensen voor het nieuwe jaar en dat al onze wensen maar uit mogen komen!

Liefs en tot in 2013 J